Bujar Osmani pas një kohe paraqitet me një postim, çka po paralajmëron?

Nënkryetari i BDI dhe kandidati i AKI për komunën e Çairit, Bujar Osmani pas humbjes së garës zgjedhore ka dal me një postim në rrjetet sociale, por me shumë të panjohura pëe angazhimin politik, por më shumë i fokusuar në mjekësi.

Ja postimi i tij:

Ekziston një heshtje që vjen pas humbjes, një heshtje që asnjë fitore nuk mund të të mësojë.
Në atë heshtje, më në fund i dëgjon qartë njerëzit, zërat, lodhjen që e ke fshehur, dhe kupton se politika shpërblen paraqitjen më shumë se ndershmërinë.

Kur e humba garën zgjedhore në Çair, nuk ishte kjo humbja e parë në jetën time.
Jam kirurg para se të bëhem politikan, dhe në sallën e operacionit humbjet janë më të rëndat.
Atje përgjegjësia nuk matet me kolltuk, por me jetë njerëzish.
Por ndjesia e ndërprerjes, e qetësisë pas një përpjekjeje të gjatë dhe të mundimshme, mbetet e njëjtë.

Edhe atë natë tetori, kur erdhën numrat, nuk ndjeva as tronditje, as zemërim, vetëm kthjelltësi, sikur rrëfimi ku isha të hapej në kapitullin tjetër.

Mësimi i parë: Fitoret nuk janë të tuat, përvojat po.
Në politikë çdo sukses duket personal derisa të humbësh, dhe kupton se asnjë fitore nuk është pronë, por fryt i përbashkët.
Fitoret i ndan me të gjithë; humbjet i kthen te vetja.
Kur vitin e kaluar fitova në zgjedhjet presidenciale në mesin e shqiptarëve, besoja se ajo njohje ishte për punën dhe përkushtimin tim.
Por më vonë kuptova se njerëzit nuk votojnë për individë, por për ndjenjën e shpresës që u jep.
Dhe shpresa, kur ndryshon koha, kërkon një formë të re.

Mësimi i dytë: Heshtja nuk është humbje, por reflektim.
Pas zgjedhjeve nuk bëra deklarata, nuk kërkova arsyetime.
Zgjodha heshtjen për të dëgjuar më thellë dhe për të parë më qartë.
Nuk kishte nevojë për sqarime; ndonjëherë heshtja flet më pastër se çdo fjalë.
Sepse ka çaste kur s’ke nevojë të flasësh për t’u kuptuar.
Lidershipi nuk matet me atë se sa njerëz të dëgjojnë, por me gatishmërinë për të dëgjuar vetë.

Mësimi i tretë: Humbja është provë dhe rivlerësim i motiveve.
Kur pushon duartrokitja, mbeten vetëm marrëdhëniet dhe vlerat e vërteta.
Atëherë kupton kush të qëndron pranë sepse ndan të njëjtat parime dhe vlera , e jo interesa.
Kur motivi yt është shërbimi, jo interesi, humbja bëhet pastrim, jo ndëshkim.
Ajo të ndihmon të shohësh më kthjellët dhe të rishikosh prioritetet.

Mësimi i katërt: Fillimi i ri është bekim.
U ktheva në kirurgji jo për t’i ikur politikës, por për tu rikthyer ekuilibrit.
Në sallën e operacionit nuk ka spin, nuk ka audiencë , ka punë, përqendrim dhe përgjegjësi.
Aty gjeta qetësinë që më kishte munguar.
Lidershipi nuk varet nga pozicioni, por nga qëndrimi.
Kur në fund të ditës kthehem në shtëpi, e kuptoj se pesha e vërtetë e rëndësisë matet jo me vota, por me qetësinë që sjell tek njerëzit e tu!

Mendimi i fundit:
Humbja nuk është fund është rikalibrim i drejtimit.
Ajo të mëson dhe jep edhe më shumë durim, empati dhe një ambicie të re: jo për t’u ngjitur, por për të ndërtuar.
Nëse fitorja të tregon çfarë mund të bësh, humbja të tregon kush je.

Sot besoj se ka më shumë vlerë të qëndrosh i qetë dhe i ndershëm pas humbjes sesa të fitosh me zhurmë.
Sepse duartrokitja zgjat shkurt, por mënyra se si e mban kthjelltësinë e qëllimit, mbetet trashëgimia jote.

Dhe pas asaj heshtjeje vjen koha të flasësh sërish, jo për një funksion, por për një ide; jo për një titull, por për një trashëgimi.
Unë nuk jam tërhequr; jam rikalibruar.

Jam këtu, me më shumë përvojë, më shumë qetësi dhe më shumë bindje se rruga e vërtetë nuk është ajo që të ngre përkohësisht, por ajo që të mban i drejtë përgjithmonë.