Maestro i lojës politike: Rasti Bujar Osmani dhe vorbulla e VLEN-it

1. Nga diplomacia te skena vendore – Bujar Osmani, gjatë mandatit të tij si Ministër i Punëve të Jashtme, ka fituar jo vetëm vizibilitet ndërkombëtar, por edhe përvojë në menaxhimin e krizave dhe komunikimit politik. Ky kapital diplomatik tani po e transferon me mjeshtëri në politikën e brendshme. Për dallim nga shumë figura të tjera që u rikthyen nga ekzekutivi në terrenin partiak, Osmani nuk e sheh politikën si një garë emocionale, por si një proces strategjik të ngjashëm me diplomacinë: çdo fjalë, çdo veprim, çdo deklaratë matet për efektin që prodhon.

2. Fushata e sofistikuar – kur kundërshtari bëhet ndjekës – Strategjia e tij është e qartë: të vendosë ritmin e fushatës dhe të detyrojë kundërshtarët të ecin pas tij. Njoftimet e koordinuara të aktiviteteve, futja e qëllimshme e përfaqësuesve të mediave që kanë lidhje me kampin e Mexhitit, krijimi i një zinxhiri “forward” informacioni – nuk janë gabime naive, por të planifikuara. Rezultati? Nëse Osmani del paradite me një konferencë, Mexhiti del pasdite ose të nesërmen me një reagim. Ky është shembulli tipik i fushatës reaktive: VLEN nuk prodhon narrativë të re, por përpiqet të kundërshtojë narrativën e Osmanit.

3. Gracka e Gruevskit – Çështja e takimeve të supozuara me Nikolla Gruevskin është ilustrim i qartë i mjeshtërisë së Osmanit. Fillimisht, ai la të hapur një “hapësirë interpretuese”, që të ushqehej nga mediat dhe opozita shqiptare. Por kur tema rrezikonte të marrë hov, Osmani e mbylli prerazi: “Takim i tillë nuk ka ndodhur”. Në atë moment, loja mbaroi. VLEN kishte humbur kohë, energji dhe kredibilitet duke insistuar mbi një temë të konsumuar, ndërkohë që realiteti politik i shqiptarëve është i zhvendosur te Mickoski – një aktor real, në pushtet, që po merr vendime kundër interesit shqiptar. Kjo është diferenca mes të merresh me politikë të së shkuarës dhe të përballesh me sfidat e së tashmes.

4. Diplomacia si armë politike – Në politikën e brendshme, Osmani po përdor kapitalin e tij ndërkombëtar si një aset të fuqishëm. Mbështetjet publike nga figura si Majlinda Bregu, ish-ministri ukrainas Dmytro Kuleba apo Josep Borrell, krijojnë imazhin e një kandidati që ka qasje direkte te qendrat e vendimmarrjes globale. Në një garë lokale si ajo e Çairit, kjo është një avantazh i pazakontë, sepse e bën kandidaturën e tij të duket më e madhe se vetë komuna. Kjo është politikë me dimension ndërkombëtar, e cila forcon profilin e tij si lider vizionar.

5. VLEN në defanzivë – Nga ana tjetër, kampi rival i VLEN-it është i zënë me dy probleme të mëdha:

• Narrativa reaktive: ata përpiqen të kundërshtojnë Osmanin, por nuk arrijnë të imponojnë agjendën e tyre.
• Goditjet ligjore: lajmet për shqiptimin e dënimeve me burg ndaj disa simpatizuesve në Çair e dëmtojnë imazhin e tyre si forcë politike që promovon stabilitet. Në kontrast, Osmani projektohet si kandidati që sjell stabilitet, profesionalizëm dhe lidhje ndërkombëtare.

6. Përfundim – mjeshtëria e Osmanit – Në këtë fazë të fushatës, Osmani ka arritur të krijojë një vorbull politike ku kundërshtari është i detyruar të rrotullohet rreth tij. Kjo është diplomaci e transformuar në politikë të brendshme: krijimi i agjendës, kontrolli i narrativës dhe përdorimi i kapitalit ndërkombëtar për të ngritur autoritetin në skenën vendore.

VLEN përballet me rrezikun e një fushate ku për çdo hap të tyre, Osmani ka një lëvizje të menduar paraprakisht. Dhe kjo është diferenca mes një politikani që sapo ka hyrë në skenë dhe një “maestroje” që ka mësuar artin e lojës në tavolinat e diplomacisë ndërkombëtare. Flaka