Shkrimtari që mbante në duar një engjëll!

Nga Kim Mehmeti

Xhabir Ahmeti është shkrimtar që ka lënë pas vetes veprimtari të begatë nga e cila rrezaton njerzillëku i atyre që nuk jetojnë vetëm këtu, por edhe përtej – në botën e ëndrrave.

Dhe ai është njeri aq i mirë sa fare nuk u shpërfaqet njerëzve te këqij dhe ata as që e shohin kur ai kalon pranë tyre.

Andaj edhe shqetësohem kur nuk më paraqitet që të dalim e të shihemi dhe, sa herë që vonon e nuk bëhet i gjallë, më kaplon frika se mos jam bërë aq i keq sa Xhabiri të jetë bërë i padukshëm edhe për mua.

Xhabiri është babai i Luranit, i aktorit i cili shumë i ri e kuptoi se jeta është një shfaqe e cila, si çdo tjetër, ka fillimin dhe fundin e vet. Dhe se gjatë jetës ne ‘aktrojmë’ shumë ‘role’ që na ndihmojnë ta harrojmë atë të pashmangshmin dhe më të vështirin që na pret – kur do ndahemi nga kjo botë dhe kur dashurinë e të dashurve tanë do e shndërrojmë në dhembje.

Dhe si aktorë i përmasave të mëdha ai i çoi të gjithë të shtangen dhe ta harrojnë tekstin kur u përhap lajmi se i ngutshëm siç ishte, e kishte aktruar edhe rolin e fundit të jetës.

Xhabiri është baba edhe i Lindëitës, i poetes me të cilën mburret shqiptaria. Poete në vargjet e së cilës janë ngërthyer të gjitha, përfshi edhe dënesën e foshnjave të porsalindura, e foshnjave të trishtuara nga rrugëtimi që i pret, e që nuk do i çojë asgjë kund tjetër përpos drejtë dhuratës së vetme që ua kanë dhënë prindërit që në çastin e lindjes – vdekjes!.

Pastaj në vargjet e Linditës nuk mungon as urtësia se dhembjen që të takon nuk duhet mallkuar, por atë duhet ta jetosh dhe bartësh ndershëm, ashtu siç bartet edhe vetëdija se pikëllimin dhe dhembjen nuk e kanë shijuar vetëm ata që nuk kanë lindur fare.

Vargjet e Linditës e mposhtin dhembjen, sepse atë ajo e kishte shoqe më besnike, shoqe me të cilën i ndau të gjitha, përpos vdekjes.

Pra ajo e mposhti dhembjen duke i kënduar asaj, me çka ia doli ta kumtojë të vërtetën se jo lumturia, por pikëllimi është i përhershëm dhe i paharxhueshëm, se ai do na mbijetojë të gjithëve, se atë do ua lëmë trashëgimi atyre që do vijnë pas nesh dhe që do përmallen për ne.

Dhe askush më mirë se kjo poete nuk e kishte kuptuar se aty ku Lind Dita herdo – kurdo perëndon dielli dhe lëshohet nata!

Sa herë që e shija Xhabirin të shëtiste udhëve me Linditën ai më ngjante në njeri që shoqërohej nga një engjëll. Dhe isha i bindur se vetëm një njeri i mirë si Xhabiri mund të kishte engjëllin e vet.

Si pronar i engjëjve që sot nuk i ka, ai tani është rojtar i kopshtit të kujtimeve për lulet më të bukura e me te shtrenjta që kishte, e të cilin kopsht e mirëmban duke e ujitur me lot.

Kohëve të fundit takojë shumë nga ata që më thonë se Xhabiri është bërë edhe me fjalëpak seç ishte. Jo u them, ai tani nuk flet më pak se dikur, por është më i vëmendshëm ndaj vetmisë dhe dhembjes

Në të vërtet Xhabiri gjithmonë ka qenë fjalë pak. Por i guximshëm dhe ka folur kur shumica kanë heshtur. Si për shembull gjatë viteve kur regjimi komunistë bënte ndarjen e shqiptarëve të këtushëm në të ‘ndershëm’ dhe të ‘pandershëm’.

Ai me mua shoqërohej dhe bisedonte edhe atëherë kur shumë të tjerë kishin frikë të tregonin se më njihnin, ngaqë nuk isha i përshtatshëm për qeveritë dhe partitë e tyre në pushtet.

Dhe unë hidhërohem keq kur ata qe nuk lexojnë gjë më thonë se Xhabiri e ka lënë anësh shkrimin. Atyre u them se ai shkruan ngado qe shkon dhe mua me pëlqen pse nuk e përdorë gjuhën e dhembjes për të bërë libra.

Xhabiri sot jeton më ngutshëm se kurdo qoftë më pare sepse don sa më shpejtë të takohet me Luranin që shkoi në botën e përtejme vetëm pse i donte rolet e rënda, dhe me Linditën që u largua nga kjo botë vetëm pse nuk donte ta linte vëllain e vet të vetëm në kopshtet e parajsës.

Por sidoqoftë Xhabiri mbetet ai njeriu i mirë i cili as i sheh dhe të cilin as mund ta shohin njerëzit e këqij. Dhe vetëm ata me fat mund ta kenë mik e të kenë biseduar ndonjëherë me të.

Kur bisedon me Xhabirin e kupton se ajo që i ndërlidh vitet e rinisë, me ato të pjekurisë dhe këto që i jetojmë tani, nuk ka të bëjë me betejën të bëhesh më i mirë se të tjerët, por për t’u bërë më i mirë se vetvetja.

Dhe se këtë betejë mund ta fitosh vetëm nëse ia del të jetosh me atë që të ka ndodhur dhe që të takon. Gjë të cilën Xhabiri e bënë më mirë se kushdo qoftë tjetër dhe andaj tani ai nuk ka frikë nga asnjë e keqe që mund t’i ndodh në të ardhmen.

Si i tillë ai e ecë i vetëm dhe i heshtur rrugën nga jemi nisur edhe gjithë ne të tjerët, udhën që të çon atje ku nuk vlejnë gjë as kujtimet, as shpresat, atje ku nuk ka as të shkuar as të ardhme, por vetëm të tashme të pafundme. (Kim Mehmeti, Nga dorëshkrimi “Mosha e kujtimeve të largëta”)

Madaleine Guinette